Die jaar van vier keisers

Die Jaar van die Vier Keisers (69 n.C.), was die eerste burgeroorlog van die Romeinse Ryk, waartydens vier keisers agtereenvolgens regeer het: Galba, Otho, Vitellius, en Vespasianus.^[1] Dit word as 'n belangrike tydperk beskou, wat die oorgang van die Julies-Claudiese dinastie, die eerste keiserlike dinastie, na die Flaviese dinastie aandui. Die tydperk was getuie van verskeie rebellies en aanspraakmakers, met verskuiwende alliansies en wydverspreide onrus in Rome en die provinsies.

In 68 het Vindex, legaat van Gallia Lugdunensis, teen Nero in opstand gekom en Galba, goewerneur van Hispania, aangemoedig om die Ryk op te eis. Laasgenoemde is vroeg in April deur sy legioen tot keiser uitgeroep. Hy is veral ondersteun deur Otho, legaat van Lusitania. Kort daarna het die legaat van 'n legioen in Afrika, Clodius Macer, ook teen Nero in opstand gekom. Vindex is in die Slag van Vesontio deur die Rynlegioene verslaan, maar hulle het ook teen Nero gerebelleer. Uiteindelik, op 9 Junie 68, het Nero sy eie lewe geneem nadat hy deur die Senaat tot openbare vyand verklaar is, wat Galba die nuwe keiser gemaak het. Galba was egter nie in staat om sy gesag oor die Ryk te vestig nie, aangesien verskeie van sy ondersteuners teleurgesteld was deur sy gebrek aan dankbaarheid. Hy het veral Piso Licinianus as erfgenaam aangeneem (Galba was kinderloos en bejaard), in plaas van Otho, wat, wat algemeen aanvaar is, gekies sou word. Woedend oor hierdie skande het Otho Galba op 15 Januarie met die hulp van die Pretoriaanse Garde vermoor en eerder keiser geword. Anders as Galba, het hy vinnig aansienlike gewildheid verdien, veral deur gunste te verleen en Nero se suksesvolle vroeë jare na te volg.

Otho moes nog 'n ander eiser, Vitellius, wat op 1 Januarie 69 deur die legioene van die Ryn bekroon is, in die gesig staar. Vitellius het die Eerste Slag van Bedriacum op 14 April gewen en die keiser verslaan. Otho het die volgende dag sy eie lewe geneem, en Vitellius is op 19 April deur die Senaat as keiser aangestel. Die nuwe keiser het egter min ondersteuning buite sy veterane van die Duitse legioene gehad. Toe Vespasianus, legaat van Sirië, sy bod bekend gemaak het, het hy die getrouheid van die legioene van die Donau sowel as baie voormalige ondersteuners van Galba en Otho ontvang. Na sy akklamasie in Alexandrië op 1 Julie het Vespasianus sy vriend Mucianus saam met 'n deel van sy leër gestuur om teen Vitellius te veg, maar die Donubiese legioene onder bevel van Antonius Primus het nie vir Mucianus gewag nie en Vitellius se legioene verslaan in die Tweede Slag van Bedriacum op 24 Oktober. Vitellius is daarna op 20 Desember deur 'n gepeupel vermoor. Mucianus het etlike dae daarna opgedaag en Vespasianus se posisie in Rome vinnig verseker (Primus het onafhanklik van hom opgetree).

Die dood van Vitellius het nie die burgeroorlog beëindig nie, aangesien die Rynlegioene steeds die heerskappy van Vespasianus en die nuwe Flaviaanse dinastie verwerp het. Sommige Batavi-provinsiale onder leiding van Civilis het teen hulle geveg sedert Vitellius se akklamasie. In 70 het die nuwe regime uiteindelik die legioene se oorgawe ná onderhandelinge gewen, hoofsaaklik omdat hulle nie 'n alternatief vir Vespasianus gehad het nie. Later het die nuwe regime die gebeure verdraai - veral deur die geskrifte van die historikus Tacitus - om die verleentheid te verwyder dat hulle op die Batavi staatgemaak het om Romeinse legioene te beveg. Daar word dus gesê dat die Batavi teen Rome in opstand gekom het, en die gebeure is die Opstand van die Batavi genoem.^[2]

1. ↑ Martin, Ronald H. (1981). Tacitus. Berkeley, CA: University of California Press. pp. 104–105. ISBN 978-0-520-04427-2.
2. ↑ Wiedemann 2010, pp. 280–282